Azerbeidzjan opent museum over Oisterwijker Mamed Mamedov

OISTERWIJK - Ter nagedachtenis aan Mamed Mamedov, die als krijgsgevangene van de Duitsers tijdens de oorlog in Oisterwijk belandde, wordt in Azerbeidzjan op 10 mei een museum geopend. The House Museum of Mammad Mammadov opent in het bijzijn van zijn familie uit Oisterwijk de deuren. Mamedov had één dochter, Nancy.

Als dwangarbeider van de Duitsers belandde Mamedov in de Tweede Wereldoorlog in Nederland. Hij kwam uiteindelijk in Oisterwijk terecht. Na de oorlog bouwde Mamedov zijn leven op in Oisterwijk en deed daar veel vrijwilligerswerk. Hij trouwde en vond werk bij de schoenfabriek. Mamedov richtte in 1956 een politiehondenvereniging op in Oisterwijk genaamd Altijd paraat. Ook was hij jarenlang jeugdtrainer bij SV Nevelo. Voor zijn activiteiten als vrijwilliger werd hij koninklijk onderscheiden in 1996.  In 2012 werd een monument onthuld in zijn oude straat, de Rijckevorsellaan in Oisterwijk. Ook werd een pad in Oisterwijk omgedoopt tot Mamed Mamedovpad.

Herdenking in Oisterwijk

Zaterdagmiddag 4 mei bezoekt een delegatie uit Azerbeidzjan Oisterwijk voor een herdenking bij het monument aan de Rijckevorssellaan. De herdenking start om 12.00 uur in het Raadhuis met een aantal sprekers die samen stilstaan bij het thema ‘Succesvolle integratie’. Daarnaast vindt een herdenking plaats van 13.15 tot 13.45 uur bij het monument.

‘Zó diep zat dus die oorlog bij hem’: het stille verdriet van Mamed Mamedov

door Tom Tacken

Nancy Doomen haalt herinneringen op aan haar vader: een échte Oisterwijker, al was hij ver weg geboren in Azerbeidzjan en kenden maar weinig mensen het trieste verhaal achter zijn geluk in Oisterwijk. 

Al die littekens op het been van haar vader: “Als klein meisje vond ik het net een landkaart”, zegt Nancy Doomen-Mamedov. “Mijn moeder zei dat het van de granaatscherven kwam. Ons pap hoefde ik er zelf niet naar te vragen. Die praatte niet over de oorlog. Hij zette de tv ook meteen op een andere zender als er een programma over de oorlog op was.”

‘De kleine Medo’. Zo wordt Nancy nog wel genoemd, zeven jaar na de dood van haar vader. Mamed Mamedov was zijn naam, maar hij vond het prima dat ze daar in Oisterwijk ‘Medo’ van hadden gemaakt. En dat ze hem voor ‘Rus’ versleten, terwijl hij geboren was in een dorpje in Azerbeidzjan, ach, dat deerde hem ook niet.

Achttien moest hij nog worden toen het Rode Leger hem riep. Hij nam afscheid van zijn moeder, die wel oud zou worden, maar haar zoon nooit meer terug zou zien.

 

Medo werd door de Duitsers krijgsgevangen gemaakt aan de Don in de Oekraïne. Als dwangarbeider belandde hij uiteindelijk in Oisterwijk, waar een 150-tal ‘Russen’ munitie moest versjouwen en schietkuilen moest aanleggen.

Hij wist uit zijn gevangenschap te ontsnappen en zich bij het Nederlands verzet aan te sluiten. Maar daarvoor was het Medo ook gelukt om in contact te komen met de Oisterwijkse bevolking. Zo won hij ook het hart van Riet Seebregts, met wie hij na de oorlog zou trouwen. Ze kregen één kind: Nancy.

“Natuurlijk moet hij verdriet hebben gehad”, weet Nancy nu. “Maar dat hield hij voor ons verborgen. Ons pap was een rustige man. Hij had een hekel aan onrechtvaardigheid, maar boos werd hij niet gauw. Die ene keer, op een terras in Noordwijk, was de uitzondering. Naast ons zaten een paar Duitsers. Ons pap hoorde de oudste van hen vertellen over zijn tijd als krijgsgevangene in Rusland. De man had aan de oorlog ook een plastic stuk van zijn schedel overgehouden. Ons pap stond ineens op en beet die man toe: ‘Ben maar blij dat ze je hele kop er niet af hebben geschoten.’ Mijn moeder en ik keken elkaar verbouwereerd aan. Dus zo diep zat die oorlog bij hem.”

Haar vader een ‘oorlogsheld’? Volgens de Azerbeidzjaanse ambassade wel, maar Nancy weet dat haar vader zelf daar niet van zou hebben willen weten. “Maar dat ze hem een voorbeeld noemen voor mensen die willen inburgeren in de samenleving hier, ja, dat zou hem wel aangesproken hebben. Hij wilde écht een Nederlander zijn.”

Zo bewaarde hij wel zijn Koran, maar zijn dochter heeft hem nooit het hoofd naar Mekka zien wenden, laat staan dat zijn graf onder de Petruskerk in die richting wijst.

Brabants Dagblad, 4 juni 2010

Zie de bedenkingen van historicus Ad van den Oord bij het oorlogsverhaal van Mamed Mamedov

 

xudaferin.eu

20:33